عُتبة بن ربیعه، از سران و بزرگان قریش در زمان جاهلیت بوده که در جنگ بدر توسط حضرت علی (علیهالسّلام) کشته شد.
ابوالولید، عُتبة بن ربیعه بن عبدشمس بن عبدمناف، بزرگ قریش و یکی از مهتران آنان در جاهلیت بود. وی از کسانی بود که به صاحب رای بودن و حلم و فضل و نفوذ کلام توصیف شده است. در جنگ فِجار برای صلح میان هوازن و کنانه میانجیگری کرد و هر دو گروه، به حکم او تن دادند. وی در جنگ بدر در صف مشرکان حضور یافت و علی بن ابیطالب (علیهالسّلام) او را کشت. [۱] [۲] [۳]
اصحاب قلیب
منابع تاریخی او را یکی از اصحاب قلیب دانستهاند. اصحاب قلیب به آن دسته از سران قریش گفته میشود که در جنگ بدر بهدست مسلمانان کشته شده و در چاه بدر مدفون شدند. در جنگ بدر چون شمار کشتگان دشمن فراوان و دفن یکایک آنان برای مسلمانان دشوار بود، پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) فرمود تا جنازه همه سران شرک را در چاهی کثیف و بدبو افکنند. [۴]
پانویس
۱. ↑ زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۴، ص۳۹۵.
۲. ↑ ابن اثیر، عزالدین، الکامل، ج۲، ص۱۲۵.
۳. ↑ شهاری صنعانی، علی بن عبد الله، بلوغ الارب، ج۱، ص۲۴۱.
۴. ↑ ابنکثیر، اسماعیل، البدایه و النهایه، ج۳، ص۲۹۲.
منبع
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگران پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۱۰۳.