جنگ ویتنام نام مجموعه عملیات و درگیریهای نظامیای است که از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ بین نیروهای ویتنام شمالی و جبهه ملی آزادیبخش ویتنام جنوبی از یک سو، و نیروهای ویتنام جنوبی و متحدانش به ویژه ایالات متحده آمریکا از سوی دیگر رخ داد.
دولت آمریکا حضور در جنگ را به عنوان راهی برای جلوگیری از گسترش و کنترل کمونیسم در ویتنام جنوبی پیرو نظریه دومینو میدانست. با توجه به اصل ریزش دومینو اگر یک منطقه کمونیستی میشد مناطق اطراف را هم به دنبال خودش پایین میکشید. جنگ ویتنام بعد از جنگ جهانی دوم، پرتلفات ترین نبرد برای ارتش امریکا بود. بیش از دو و نیم میلیون آمریکایی در ویتنام خدمت کردند؛ بیشترین تعداد، ۵۳۶ هزار نفر در سال ۱۹۶۸ بود. در سال ۱۹۷۳ هنگامی که آمریکا عقب نشینی کرد، نیروهای ویتنام جنوبی حدود ۷۰۰ هزار نفر بودند در حالی که سربازان ویتنام شمالی به یک میلیون نفر می رسیدند.
بیش از ۵۸ هزار آمریکایی و دست کم یک میلیون و ۱۰۰ هزار ویتنامی کشته شدند. در طول جنگ ویتنام، تنها نیروی هوایی آمریکا حدود ۵،۲ میلیون نوبت پرواز انجام داد که حدود ۲،۲ برابر رقم مشابه در جنگ جهانی دوم بود. ۶۷۰۰۰۰۰ تن بمب، تناژ بمب هایی بود که در این جنگ توسط امریکا استفاده شد و دو برابر مجموع بمب های استفاده شده در جنگ جهانی دوم و معادل ۴۲۰ بمب اتمی پسر کوچک بود که هیروشیما را نابود کرد. جنگ ویتنام اولین حضور موثر سامانه های پدافند موشکی بود که تلفات بسیار سنگینی به هواگردهای امریکایی وارد کرد. وزارت دفاع ایالات متحده، تعداد کل تلفات هواپیماها و هلیکوپترهای آمریکایی در جنگ ویتنام را در فاصله سال های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۳، معادل ۸۵۸۸ فروند - به تفکیک ۳۷۱۹ هواپیما و ۴۸۶۹ هلیکوپتر- محاسبه کرده است، علت بخشی از این تلفات ناشی از حوادث غیررزمی مانند بدی آب و هوا و نقص فنی ... بود و بقیه بر اثر آتش ضد هوایی، موشک های سام و جنگنده های ویتنام شمالی بودند. تجربیات جنگ ویتنام باعث شد تا ارتش امریکا بازنگری های زیادی در تاکتیک، آموزش ها و تسلیحات خود انجام دهد که این تغییرات در نبردهای بعدی امریکا بسیار کارساز بود.