احکام و دستورات اسلام در برخورد با طهارت و نجاست بسیار ساده و آسان و دور از هر گونه سخت گیری است.
در موقع جنابت تنها قسمت هایی از بدن و لباس که آلوده به منی شده است نجس می باشد و سایر قسمت های بدن لباس پاک است بنا براین برای جلوگیری از انتقال و سرایت نجاست کافی است که تنها محلی که آلوده شده است تطهیر (آبکشی) شود و غسل لازم نیست؛
زیرا غسل جنابت یک طهارت باطنی است که برای انجام بعضی از کارها مثل نماز،لمس خط قرآن لمس اسامی خداوند، لمس اسامی پیامبر و ائمه (ع)،توقف در مساجد و... واجب می شود. براین اساس اگر شما بعد از جنابت جاهای آلوده بدن خود را شسته اید که نجاست از بین رفته و هیچ جا نجس نشده است.
اما اگر حتی قسمت های آلوده بدن و لباس خود را نشسته باشید،جایی نجس شده است که یقین داشته با قسمت های نجس بدن و لباس شما با رطوبت تماس داشته اند و رطوبت منتقل شده است. به هر حال تنها جاهایی را که می دانید و یقین دارید که نجس کرده اید، لازم است آب بکشید(در صورت امکان) و اگر امکان نداشته باشد در صورتی که از وسائل و چیزهایی است که با خوردن و آشامیدن سر و کار دارد، لازم است به صاحبان آنها بگوئید تا آن را آب بکشند، اما در بقیه چیزها گفتن لازم نیست.[1] مگر این که حرجی باشد و عنوان حرج بر آن منطبق گردد مثلا شرایط به گونه ای که با گفتن و اعلام نجاست، آبروی شما ریخته می شود.
لازم به تذکر است که بعضی از اسباب و لوازم منزل است که معمولا هر روز یا بعد از هر بار استفاده شسته می شوند که دیگر نیازی به آب کشیدن دوباره آنها نیست