صفی الدین حلی، شاعر پرآوازه شیعی قرن هشتم هجری در مدح امیرالمؤمنين (عليه السلام) چنین میسراید...
ای امیرالمؤمنین! تو را آنچنان یافتم که هرگاه نزد فرد بااصل و نسبی از تو و فضائلت یاد کنم به سخنانم گوش میدهد
ولی اگر همان سخنان را نزد حرامزاده ای تکرار کنم خاطرش پریشان می شود تا جایی که قصد جانم را میکند!
پس من به تجربه دریافته ام که هرگاه در اصل و نطفه کسی شک کنم، کافیست نزد او از فضایل تو سخن بگویم
زیرا جز حلالزاده پاکنهاد و نیکو سیرت، شنیدن مدح و ثنای تو را تحمل نمیکند.
پس آگاه باش که همانا من همواره به مردم از فضائل تو میگویم و اعلام میکنم که براستی تو معیار و محک حلال زادگی هستی
امیرَالمومِنینَ اراكَ لمّا
ذکرتُكَ عِندَ ذی حَسَب صَغی لي
وَإن كَرَّرتُ ذِكرَكَ عِندَ نَغلٍ
تَكَدّرَ سِرُّه وَبَغى قِتالي
فَصِرتُ إذا شَكَكتُ بِأصلِ امرِئٍ
ذَكرتُكَ بِالجَميلِ من المَقالِ
فَلَیـسَ یُطیقُ سَمعَ ثَناكَ إلّا
كَريمُ الأصلِ مَحمودُ الخِلالِ
فَها أنا قَد خَبّرتُ بِكَ البَرايا
فَأنتَ مَحكّ أولادِ الحلالِ
کتاب دیوان صفی الدین الحلی نگه داری شده در جامعة الملك سعود عربستان سعودی، شماره ۳۳۶۳ ص۲۲