یکی از نقدهای جدی به لایحه بودجه سال ۱۴۰۲ کم رنگ شدن رویکردهای توسعه ای بودجه و تمرکز صرف بر گذر از این ایام است.
حال حتی اگر این هدف محقق شود هم نسل های آینده پرسش های جدی از تدوین و تصویب کنندگان بودجه های سال های اخیر کشور خواهند داشت.
۱. در مقابل انبوه استقراض های داخلی سال های گذشته برای پوشش کسری بودجه، کدام زیرساخت های کشور برای استفاده ما توسعه پیدا کرده است؟
۲. حقوق و دستمزد والدین ما در مقابل تورم های بالای ۴۵ درصد در یک سیاست انقباض بودجه ای تبعیض آمیز ایندکس نشد. چه کسی پاسخگوی آسیب های بین نسلی ناشی از فشار ویرانگر تورم به ما هست؟
۳. سهم ما از بالغ بر ۱۰۸ هزار میلیارد تومان منایع حاصل از فروش و واگذاری اموال عمومی در قالب طرح مولد سازی دارایی ها کجاست؟
عکس/ باقر نصیر
۴. چرا هر جا در سمت مصارف بودجه عمومی دولت با تنگنا مواجه شدید اولین قربانی اعتبارات عمرانی بود و نسل ما باید شاهد انبوه طرح های نیمه تمام دولتی باشد؟
۵. چرا اعتبارات دانشگاه ها عمدتاً در محدوده پوشش هزینه های جاریشان در نظر گرفته شد و اعتبارات لازم برای استقرار سازه های آموزشی، پژوهشی و مهارتی جهت ترییت نیروی انسانی در حوزه مشاغل نوظهور دنیا مورد غفلت واقع شد؟
به باور نگارنده تدوین کنندگان و تصویب کنندگان لایحه بودجه سال ۱۴۰۲ باید متوجه باشند که آثار و پیامدهای مهمترین برنامه مالی کلان کشور منتهی به سال بعد نبوده و تبعات بین نسلی خواهد داشت. موارد فوق فقط برخی از پرسش های نسل های بعدی خواهد بود.
دکتر عباس علوی راد