آیا جامعه با محدودیت اینترنت کنار می‌آید؟

سال‌هاست ما در ایران سایت‌های عمومی متعددی را با فیلترشکن باز می‌کنیم، از توئیتر، یوتیوب و تلگرام به مدد VPN استفاده می‌کنیم و دسترسی به خیلی از شبکه‌های اجتماعی پرطرفدار مانند تیک‌تاک اگر نگوییم غیرممکن برایمان بسیار مشکل است.

اگرچه این اولین بار نیست که در پی یک ناآرامی و اعتراض اجتماعی همان دسترسی نصفه‌ونیمه هم قطع می‌شود اما این اولین‌باری است که برای ماه‌های متوالی انواع روش‌های انسداد و محدودسازی اینترنت استفاده شده و هرچه پیش می‌رویم نیز این محدودیت‌ها انگار در اشکال تازه‌ای ادامه می‌یابد. بر اساس یک نگرش پرطرفدار در میان سیاستگذاران محدودسازی اینترنت به مثابه یک دستاورد و پیروزی تلقی می‌شود چراکه در این نگاه اینترنت خود عامل ناآرامی‌هاست.

در چنین دنیایی با قطع یا محدودسازی اینترنت مشکلات حل شده و ناآرامی‌ها و اعتراضات فیصله پیدا خواهد کرد. متاسفانه مانند خیلی از موضوعات دیگر که در آنها شاهد شکاف عمیقی بین واقعیت موجود در جامعه و تفکر و نگاه سیاستگذاران و تصمیم‌گیران هستیم موضوع اینترنت و دسترسی به آن مستثنی به قاعده نیست.

محدودیت‌هایی که سال‌به‌سال در قالب طرح‌هایی که فقط عنوان آنها تغییر می‌کند اعمال و برای اجرای آن هزینه‌های سنگینی صرف می‌شود، دستاوردی جز افزایش بی‌اعتمادی عمومی، آسیب دیدن بخش زیادی از کسب‌وکارها و البته افزایش هزینه‌های استفاده از اینترنت به دلیل مهاجرت مداوم در VPNها نداشته است.

مردم گاهی ساعت‌ها زمان برای وصل شدن به یک VPN صرف و در شبکه‌های اجتماعی به محدودیت‌های اعمال‌شده روی اینترنت اعتراض می‌کنند و البته که چنین فریادی در گلو نخواهد ماند، هر چقدر هم که می‌خواهد استفاده از شبکه‌های مجازی داخلی تشویق شود یا برای اتصال به اینترنت محدودیت ایجاد شود.

عاطفه چوپان

مطالب مرتبط

Stumble Upon Delicious

Cloob Digg

نظر شما

به روایت مذهبی ها

آخرین اخبار


	بله

	خیر