کد خبر: ۳۱۸۱۵
تاریخ انتشار: ۰۳ شهريور ۱۴۰۱ - ۱۶:۱۱-25 August 2022
سوم شهریور ۱۳۲۰ روزی تلخ و سیاه در تاریخ معاصر ایران است.
روزی که ایران قربانی روابط پیچیده دولت های بزرگ درگیر در جهانی دوم شد و با وجود اعلام بی طرفی به مانند جنگ جهانی نخست ، این بیطرفی از سوی قدرتهای اشغال گر به هیچ گرفته شد و بخش هایی مهم و گسترده از ایران اشغال و بسیاری از هم میهنان با یورش بیگانه به شهادت رسیدند و زیرساخت های کشور نیز نابود و حتی منابع غذایی و غله مورد چپاول قرار گرفت.
جایگاه جغرافیایی ایران شرایط را به گونه ای کرده بود که متفقین برای کمک رسانی به استالین و شوروی ایران را مناسب ترین گزینه جهت کمک رسانی به شوروی در معرض اشغال هیتلر ارزیابی کرده بودند و در نتیجه با بی رحمی تمام راهبردهای خود را عملی کردند و با بهانه هایی مانند نزدیکی ایران به آلمان نازی شمال و جنوب کشور را اشغال و سبب فروپاشی آرتش و دیوان سالاری ایران شدند.
بررسی کارنامه دیپلماسی ایران در آن سالها نشان می دهد که خلا وجود دیوانسالاران خبره در سالهای منتهی به شهریور سیاه ۱۳۲۰ و بی توجهی به تذکرات و هشدارهای برخی معدود دلسوزان بازمانده از عوامل بسیار مهم عدم توان تحلیل در نظام سیاسی کشوری بود که بکلی از استخوان خرد کرده هایی آگاه که یا خانه نشین و یا منزوی شده بودند خالی مانده بود و گروهی رده پایین و بله قربان گو تمشیت امور کشوری را برعهده داشتند که تنها یک تصمیم گیرنده داشت و هیچ نقدی تحمل نمی‌شد.
از پی آمدهای سیاه اشغال ایران در سوم شهریور ۱۳۲۰ ، القای تحرکات قومی در شمال و جنوب کشور و پی گیری سیاست ایران ستیزی توسط عوامل داخلی آنها بود و نقطه اوج این تحرکات بنیاد دو فرقه استالین ساخته پیشه وری و قاضی محمد در شمال غربی کشور و برخی تحرکات قومی با رویکرد فدرال خواهانه در جنوب بود که در پرتو اسناد امروز می دانیم همه آن تحرکات و نغمه ها از سوی بیگانگان و با هدف مخدوش کردن یکپارچگی سرزمینی ایران و زبان وحدت ملی اش پارسی صورت می گرفت.
بر این راستا نیز پاره ای احزاب به مانند حزب توده در سپهر سیاسی ایران آن روزگاران با پشتیبانی روسها شکل گرفت که آشکارا از سیاست واگذاری نفت شمال به شوروی بی پرده دفاع می کرد و عملا مجری سیاست های آنها بود و در بعد دیگری سیاست ورزانی چون سید ضیاالدین طباطبایی نیز به نوعی در راستای منافع بریتانیا
_ اشغال گر_ دیگر ایران سخن از فدرالیسم و سیاست های دیکته شده چند زبانی در جنوب ایران و شوراندن برخی ایلات و عشایر جنوب عمل می کردند و اگر فعالیت سیاست ورزانی چون دکتر محمد مصدق و بخش دیگری از فعالان وطن دوست و مستقل ایران در مجلس چهاردهم و برخی مطبوعات مستقل در آن روزها نبود چه بسا وحدت ملی ایران دستخوش بحرانها و گرفتاری‌های جدی می‌شد.
سالهای سیاه اشغال ایران در آن روزگاران حاوی نکات آموزنده بسیاری است و که لازم است از آن تجربه بیندوزیم.
نام و یاد دلسوزان ایران را در آن روزگاران پاس می‌داریم و به روان شهدای ایران در آرتش و مردم عادی درود می فرستیم و آرزوی روانشادی برای بزرگانی چون شهید دریادار بایندر و سربازان شهید مرزبان ایران « سرجوخه مصیب ملک محمدی»، «سید محمد راثی هاشمی» و «عبدالله شهریاری» که با وجود دستور به عدم مقاومت با توجه به تعداد بسیار زیاد لشکر شوروی و اعلام بیطرفی ایران نسبت به جنگ جهانی به‌صورت داوطلبانه ۴۸ ساعت مقابل نیروهای مهاجم بر روی پل آهنی جلفا مقاومت نموده و از خاک میهنشان دفاع کردند را داریم.
افشین جعفرزاده
سوم شهریور ۱۴۰۱
جایگاه جغرافیایی ایران شرایط را به گونه ای کرده بود که متفقین برای کمک رسانی به استالین و شوروی ایران را مناسب ترین گزینه جهت کمک رسانی به شوروی در معرض اشغال هیتلر ارزیابی کرده بودند و در نتیجه با بی رحمی تمام راهبردهای خود را عملی کردند و با بهانه هایی مانند نزدیکی ایران به آلمان نازی شمال و جنوب کشور را اشغال و سبب فروپاشی آرتش و دیوان سالاری ایران شدند.
بررسی کارنامه دیپلماسی ایران در آن سالها نشان می دهد که خلا وجود دیوانسالاران خبره در سالهای منتهی به شهریور سیاه ۱۳۲۰ و بی توجهی به تذکرات و هشدارهای برخی معدود دلسوزان بازمانده از عوامل بسیار مهم عدم توان تحلیل در نظام سیاسی کشوری بود که بکلی از استخوان خرد کرده هایی آگاه که یا خانه نشین و یا منزوی شده بودند خالی مانده بود و گروهی رده پایین و بله قربان گو تمشیت امور کشوری را برعهده داشتند که تنها یک تصمیم گیرنده داشت و هیچ نقدی تحمل نمی‌شد.
از پی آمدهای سیاه اشغال ایران در سوم شهریور ۱۳۲۰ ، القای تحرکات قومی در شمال و جنوب کشور و پی گیری سیاست ایران ستیزی توسط عوامل داخلی آنها بود و نقطه اوج این تحرکات بنیاد دو فرقه استالین ساخته پیشه وری و قاضی محمد در شمال غربی کشور و برخی تحرکات قومی با رویکرد فدرال خواهانه در جنوب بود که در پرتو اسناد امروز می دانیم همه آن تحرکات و نغمه ها از سوی بیگانگان و با هدف مخدوش کردن یکپارچگی سرزمینی ایران و زبان وحدت ملی اش پارسی صورت می گرفت.
بر این راستا نیز پاره ای احزاب به مانند حزب توده در سپهر سیاسی ایران آن روزگاران با پشتیبانی روسها شکل گرفت که آشکارا از سیاست واگذاری نفت شمال به شوروی بی پرده دفاع می کرد و عملا مجری سیاست های آنها بود و در بعد دیگری سیاست ورزانی چون سید ضیاالدین طباطبایی نیز به نوعی در راستای منافع بریتانیا
_ اشغال گر_ دیگر ایران سخن از فدرالیسم و سیاست های دیکته شده چند زبانی در جنوب ایران و شوراندن برخی ایلات و عشایر جنوب عمل می کردند و اگر فعالیت سیاست ورزانی چون دکتر محمد مصدق و بخش دیگری از فعالان وطن دوست و مستقل ایران در مجلس چهاردهم و برخی مطبوعات مستقل در آن روزها نبود چه بسا وحدت ملی ایران دستخوش بحرانها و گرفتاری‌های جدی می‌شد.
سالهای سیاه اشغال ایران در آن روزگاران حاوی نکات آموزنده بسیاری است و که لازم است از آن تجربه بیندوزیم.
نام و یاد دلسوزان ایران را در آن روزگاران پاس می‌داریم و به روان شهدای ایران در آرتش و مردم عادی درود می فرستیم و آرزوی روانشادی برای بزرگانی چون شهید دریادار بایندر و سربازان شهید مرزبان ایران « سرجوخه مصیب ملک محمدی»، «سید محمد راثی هاشمی» و «عبدالله شهریاری» که با وجود دستور به عدم مقاومت با توجه به تعداد بسیار زیاد لشکر شوروی و اعلام بیطرفی ایران نسبت به جنگ جهانی به‌صورت داوطلبانه ۴۸ ساعت مقابل نیروهای مهاجم بر روی پل آهنی جلفا مقاومت نموده و از خاک میهنشان دفاع کردند را داریم.
افشین جعفرزاده
سوم شهریور ۱۴۰۱
مطالب مرتبط
X Share
نظر شما
به روایت مذهبی ها
نظرسنجی
با اصلاحات بنیادین سیاسی موافقید؟
آخرین اخبار
چشم انداز
پربازدیدترین
خبری-تحلیلی
پنجره
اخلاق و عرفان
سیره علی بن ابیطالب(ع)
سیره رسول الله(ص)
تاریخ صدر اسلام
تاریخ معاصر
زمین
سلامت و تغذیه
نماز و احکام
کتاب و ادبیات
نظامی
کمپر و ون لایف
شیطان و گناهان
روشنفکری دینی
مرگ
آخرالزمان