این نوشته ویپرت بلوشر که در سالهای ۱۳۱۰ تا ۱۳۱۴ خورشیدی سفیر آلمان در ایران بود، به خوبی دلیل ناکامی تکاپوهای بعد از انقلاب مشروطه تا کنون در گذار به دمکراسی و توسعه پایدار را توضیح میدهد:
«علاقه ایرانیان بیشتر به فنون و صنایع اروپا معطوف است تا به علوم عقلی آن، زیرا آنها صنایع و فنون را برای رونق بخشیدن و به حرکت درآوردن مملکت لازم میشمرند، بدون این که چندان در این اندیشه باشند که یکی بدون دیگری میسر نیست. ایرانیان از دوره رنسانس پیروی نکردند و همهشان مصروف این بود که
ماشینها و ابزارها را وارد کنند و دانشجویان خود را بیشتر به دانشکدههای فنی میفرستادند تا به رشتههای علوم عقلی.»
منبع: کتاب معماران حکومت خودکامه، نوشته دکتر حسین آبادیان، ص ۵۴