طبق گزارش Global Energy Monitor، کشورها همچنان در حال اعلام راه اندازی مجدد نیروگاه های مبتنی بر زغالسنگ می باشند و در عین حال تعهدات سخت گیرانه تری را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای می دهند.
در نتیجه، کورههای بلند با سوخت زغالسنگ ممکن است در طول زمان غیرضروری یا غیرقابل استفاده شوند و این بخش را با داراییهای سرگردان به ارزش بین ۳۴۵ تا ۵۱۸ میلیارد دلار رها کند. پیش بینی ها به طور قابل توجهی بالاتر از برآوردهای قبلی است که ریسک دارایی های سرگردان را برای صنعت تا ۷۰ میلیارد دلار نشان می داد.
بیشتر ریسک دارایی های سرگردان در آسیا متمرکز است، به ویژه چین و هند، جایی که ۸۰ درصد از ظرفیت جدید فولادسازی مبتنی بر زغالسنگ در جهان برنامه ریزی شده است. این گزارش می گوید ظرفیت تولید ۳۴۵.۳ میلیون تن در سال از این نوع روش تولید فولاد در حال حاضر پیشنهاد شده یا در دست ساخت است.
کربن زدایی از تولید فولاد که برای مهندسی و ساخت و ساز مهم است، برای دستیابی به اهداف آب و هوایی جهانی ضروری است. طبق گفته انجمن جهانی فولاد این صنعت مسئول ۷ تا ۹ درصد از انتشار مستقیم سوخت های فسیلی است.
کورههای بلند سنتی از زغالسنگ کک شو برای ذوب فلز در سنگ آهن و حذف اکسیژن استفاده می کنند. یک محصول جانبی این واکنش شیمیایی CO2 است، در حالی که مقادیر زیادی انرژی نیز برای گرم کردن کوره های بالای ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد مورد نیاز است.
برخی از بزرگترین تولیدکنندگان جهان با گسترش استفاده از کورههای قوس الکتریکی که فولاد قراضه را ذوب میکنند و کسری از دیاکسید کربن را منتشر میکنند، ابتکاراتی را برای کاهش ردپای کربن خود آغاز کردهاند. بسیاری نیز در حال توسعه فناوریهای جذب هیدروژن و کربن هستند، اما پیشرفت کند است و به میلیاردها دلار سرمایهگذاری نیاز دارد.
این گزارش هشدار میدهد که تغییر جهانی از کورههای بلند سنتی به کورههای قوس الکتریکی بسیار کند و به طور خطرناکی عقب تر از اهداف کربنزدایی آژانس بینالمللی انرژی (IEA) برای سال ۲۰۵۰ می باشد.
در حال حاضر ۳۱ درصد از ظرفیت فولادسازی در حال استفاده از کوره های قوس الکتریکی استفاده می کند، اما تنها ۲۸ درصد از ظرفیت فعلی در حال ساخت از این فناوری استفاده خواهند کرد. تا سال ۲۰۳۰، حداقل ۳۷ درصد از ظرفیت فولادسازی باید از فناوری EAF استفاده کند و این رقم می بایست به ۵۳ درصد تا سال ۲۰۵۰ افزایش یابد.
کانال صنعت و اقتصاد