ارتباط مستقیم انزوای اجتماعی با دمانس

انزوای اجتماعی مستقیماً با تغییرات ساختاری حافظه و عملکرد شناختی مغز مرتبط است. محققان گزارش می دهند که افراد منزوی اجتماعی 26 درصد بیشتر در معرض ابتلا به دمانس هستند.

دانشمندان دریافتند انزوای اجتماعی مستقیماً با تغییرات در ساختارهای مغز مرتبط با حافظه مرتبط است و آن را به یک عامل خطر واضح برای دمانس تبدیل می کند.

محققان دانشگاه وارویک، دانشگاه کمبریج و دانشگاه فودان با هدف بررسی چگونگی ارتباط انزوای اجتماعی و تنهایی با دمانس، از داده‌های تصویربرداری عصبی بیش از ۳۰۰۰۰ شرکت‌کننده در مجموعه داده‌های Biobank بریتانیا استفاده کردند. مشخص شد که افراد منزوی از نظر اجتماعی دارای حجم ماده خاکستری کمتری در نواحی از مغز هستند که در حافظه و یادگیری نقش دارند.

بر اساس داده‌های UK Biobank، محققان از تکنیک‌های مدل‌سازی برای بررسی ارتباط نسبی انزوای اجتماعی و تنهایی با دمانس همه‌علتی استفاده کردند. پس از تعدیل عوامل خطر مختلف (از جمله عوامل اجتماعی-اقتصادی، بیماری مزمن، سبک زندگی، افسردگی و ژنوتیپ APOE)، افراد منزوی اجتماعی ۲۶ درصد افزایش احتمال ابتلا به دمانس را داشتند.

تنهايي با دمانس نيز همراه بود، اما اين ارتباط پس از بررسی افسردگي معنادار نبود كه ۷۵ درصد از رابطه بين تنهايي و دمانس را توضيح داد. بنابراین، نسبت به احساس ذهنی تنهایی، انزوای اجتماعی یک عامل خطر مستقل برای دمانس است. داده ها نشان می دهد که افراد منزوی اجتماعی ۲۶ درصد بیشتر در معرض ابتلا به دمانس هستند.

پروفسور ادموند رولز، عصب شناس دانشگاه وارویک، می گوید: «بین انزوای اجتماعی، که حالتی عینی از ارتباطات اجتماعی پایین است، و تنهایی، که شکل ذهنی انزوای اجتماعی درک می شود، تفاوت های خاصی وجود دارد.

هر دو خطراتی برای سلامتی دارند، اما با استفاده از مجموعه داده‌های چندوجهی گسترده از Biobank بریتانیا، و کار به روشی چند رشته‌ای که علوم محاسباتی و علوم اعصاب را به هم مرتبط می‌کند، ما توانسته‌ایم نشان دهیم که این انزوای اجتماعی است نه احساس تنهایی، که یک عامل خطر مستقل برای دمانس است. این بدان معناست که می توان از آن به عنوان یک پیش بینی یا نشانگر زیستی برای دمانس استفاده کرد.

«با شیوع فزاینده انزوای اجتماعی و تنهایی در دهه‌های گذشته، این مسئله مشکل جدی سلامت عمومی بوده است. اکنون، در سایه همه‌گیری COVID-19، پیامدهایی برای مداخلات و مراقبت‌های روابط اجتماعی - به‌ویژه در جمعیت مسن‌تر وجود دارد.

پروفسور جیانفنگ فنگ، می‌گوید: «ما اهمیت یک روش محیطی برای کاهش خطر دمانس در افراد مسن را از طریق اطمینان از اینکه آنها از نظر اجتماعی منزوی نیستند، برجسته می‌کنیم. در طی هر گونه قرنطینه بیماری همه گیری، مهم است که افراد، به ویژه افراد مسن، انزوای اجتماعی را تجربه نکنند.

پروفسور باربارا جی ساهاکیان، از گروه روانپزشکی دانشگاه کمبریج، می گوید: اکنون که خطر سلامت مغز و دمانس ناشی از انزوای اجتماعی را می دانیم، مهم است که دولت و جوامع برای اطمینان از اینکه افراد مسن به طور منظم با دیگران ارتباط و تعامل دارند، اقدام کنند.

منبع: دانشگاه وارویک

کانال آگاهی از مغز

@brainawareness

https://neurosciencenews.com/social-isolation-dementia-20890/

مطالب مرتبط