از کار های بزرگی که آقا ابراهیم امین السلطان(پدر علی اصغر امین السلطان صدر اعظم ) در خرابی مملکت مرتکب گردید تجزیه ضرابخانه و بر عهده حاجی محمد حسن امین۔ الضرب گذاردن بود
کردند آنچه کردند. به عبارت آخرى ناموس مملکت را بر باد دادند و تمام مکنت ایرانی نصف گشت و متجاوز از پنجاه کر ور حاجی محمد حسن در این معامله دزدی کرد.
يك كلمه عرض می کنم که حاجی محمد حسن امین الضرب اصفهانی دولت ایران را در سر گردنه آسیای وسطی به گیر آورده لخت نمود و در بیست و پنج سال بیش از یکصد کرور بر ملت و دولت ایران خسارت وارد آورده و به کیسه خود فرو برد، چنانکه پول یعنی تومان ایران که سابق در پاریس پانزده فرانك خریداری می شد امروز به چهار فرانك و نيم تنزل نموده است.
حالا ملاحظه بشود در سال که پنجاه و چهار میلیون اضافه از مال التجاره ای که از ایران به خارجه می رود از اروپا برای این مملکت بدبخت وارد می شود، این اضافه مال التجارة وارده برای ایرانیان بدبخت به چه قیمت تمام می شود، دیگر در تمام ایران يك خروار بلکه پنجاه من طلا یافت نشود.این است نتیجه بالا بردن عیار مسکوکات که به دست حاجی محمد حسن و آقا ابراهیم امین السلطان در این مملکت صورت انجام پذیرفت و اگر دزدی و غرض شخصی در این کار دست نیافته بود و گذارده بودند که مسیو پخان ضرابی عیار مسکوکات ایران را بر وفق عیار مسکوکات اروپا می گرفت هرگز این چنین خسارت بزرگی بر کلیه افراد ایرانی وارد نمی آمد.
بلی از خدمات حاجی محمد حسن امین الضرب است که به اتکای قدرت آقا ابراهیم امین السلطان قِرانهای بیست و هشت نخودی به بیست و چهار نخود رسید..، و از وزن اشرفی بکاست و بر بارش افزوده و بعلاوه برای پول سیاه رایج مطلسه یعنی مسی که به شکل پول سیاه بریده باشند یك من دوازده قرآن از فرنگ وارد می نمود و به سکه ایران در آورده به سه تومان به فروش می رسانید و در مقابل تمام این خسارات و دزدیهای ضرابخانه سالی بیست و پنج هزار تومان به دولت می داد آن هم صورت حساب یعنی صورت حساب خریدهای همایونی که پارچه های سه قرانی را به تومان به خرج دولت می آورد، دیگر صحبت از زریهای بدل نکنم که ذرعی سی شاهی را در چهار تومان به فروش می رسانید. حاجی محمد رحیم برادرش که در مارسيل عامل او بود این قبیل خریدها می نمود....
. ر.ک. رجال وزارت خارجه در عصر ناصری و مظفری، نوشته میرزا مهدی خان ممتحن الدوله شقاقی،و.. به کوشش ایرج افشار و..انتشارات اساطیر ، 1365 صص36 -37