کد خبر: ۲۹۶۴۹

تاریخ انتشار: ۰۱ فروردين ۱۴۰۱ - ۰۹:۵۲-21 March 2022

چهار موردی که دیالوگ را خراب می کند

1- خشک و تصنعی بودن. دبالوگ اولین موردی که در فایل تصویری بالا مشاهده شد، خشک و تصنعی بودن دیالوگ هاست که آنها را خراب می کند. البته به استثنای زمان

اگر زمان وقوع داستان در فیلمنامه، زمان حاضر است، بهتر است دیالوگهایی شبیه به زندگی روزمره ی آدمها در زمان حاضر استفاده شود تا جملات دستوری و ادبی که متعلق به ده، بیست یا سی سال پیش بوده.

امروزه در مکالمات روزمره، از حداقل واژه ها استفاده می شود و، گاه جای فعل و فاعل و مفعول ، قید زمان و مکان و حالت ، درست استفاده نمی شود.

مثلا در یک مکالمه ی دو نفری، به جای جمله ی :

_ آیا امروز می آیی با من غذا بخوری ؟

می گوییم :

- غذا بخوریم امروز با هم ؟

این دو جمله، از نظر معنا یکی است. اما جمله ی دوم خودمانی تر است، شبیه به دیالوگ های روزمره است .

از نگارش دیالوگ های خشک و تصنعی ، بپرهیزیم.

2_یکی از زیر مجموعه های شخصیت پردازی در فیلمنامه، نگارش دیالوگ بر اساس آن شخصیت است .

یعنی بر اساس نوع شخصیت است که دیالوگ هانوشته می شود.

دومین موردی که باعث اُفت دیالوگ نویسی در فیلمنامه می شود این است که همه ی شخصیت ها، مثل هم حرف بزنند.

بهتر است هر کاراکتر، لحن خاص خودش را داشته باشد.

جمله_بندی خاص خودش را داشته باشد.

دایره_واژگانی و تکه_کلام مخصوص به خود را داشته باشد.

حتی سرعت سخن گفتن، پرگویی یا کم گویی و سایر نکات ریز دیگر نیز، بهتر است به تناسب هر کاراکتر باشد.

کاراکتر ( الف ) ممکن است با تکه کلام ( به فرض ) ارتباط بهتری برقرار کند .

اما کاراکتر ( ب)با تکه کلام ( فکر کن )

پس یک جمله به دو صورت نوشته می شود:

آقای الف : به فرض رفتی کره ی مریخ ، دلتنگِ زمین نمی شی؟

آقای ب : فکر کن بری کره ی مریخ، دلت تنگ نمیشه واسه زمین ؟

این آقای الف و ب، قبلا شخصیت پردازی شده اند که حالا بر اساس آن، به این دو صورت برایشان دیالوگ نویسی می شود.

در نتیجه :

شخصیت پردازی = زیربنای دیالوگ نویسی

با شخصیت پردازی صحیح ، روندِ دیالوگ نویسی هم ، آسان می شود.

تمرین:

(هنگام دیدن فیلم ها این نکات رابه یادبیاورید)

3 _ اینکه کاراکترها، بیشتر حرف بزنند تا عمل.

یکی از تفاوت های بین نمایشنامه و فیلمنامه ، بحث دیالوگ گویی است.

بیشترین بارِ یک نمایشنامه، بر روی دیالوگ هاست.

اما در فیلمنامه، باید تا حد ممکن

این ((بار )) را، از شانه ی (دیالوگ ) برداشت و گذاشت بر شانه ی ( تصاویر).

این یعنی که کاراکترها، بیشتر عمل کنند تا اینکه حرف بزنند.

به جای اینکه کاراکتر A بگوید دلم برای کره ی زمین تنگ شده، بهتر است از طریق (( کنش یا واکنش )) ، این دلتنگی را نشان دهد.

مثلا هر روز که از خواب بیدار می شود، عکس های زمین را نگاه کند.

یا یک ماکت از کره ی زمین کنار دستش گذاشته ، و مرتبا آنرا می تاباند و به قاره ها ی مختلف زل می زند.

یا خاطراتش را وقتی روی زمین بود، در ذهنش مرور می کند.

یا مرتبا پیگیر اخبار کره ی زمین است .

و خلاصه .... هر عملی که نشان دهنده ی دلتنگی باشد ، بهتر است تا گفتن ِ این دلتنگی.

اما چرا ؟

چون همانطور که در پست های قبل گفته شد :

زبان ِ فیلمنامه، زبان ِ واژه نیست.

زبان ِ فیلمنامه ، زبان ِتصویر است.

4_دیالوگ های بدون لطافت. بدون فکر. بدون زیر متن.

دیالوگ اول :

الف : سلام

ب : سلام

الف : خوبی ؟

ب : مرسی خوبم . تو خوبی؟

الف: مرسی منم خوبم. چه خبر؟

ب: سلامتی. یه کم عجله دارم باید برم .

الف : چی شده ؟

ب : دارم یه آدم فضایی رو تعقیب می کنم.

یک دیالوگ کسالت بار

دیالوگ دوم :

الف : آرش، چه خبره ! دنبالت کردن یا دنبال کسی هستی ؟

ب : دومیش .

ج : اوه ... پس طرف باید خیلی مهم باشه !

الف : یه آدم فضاییه !

.....سریع ،لطیف، دارای زیر متن

دیالوگ های نوع دوم، سرعت هر سکانس را افرایش می دهد.

افزایش سرعت فیلمنامه ، باعث عدم خستگی مخاطب می شود.

عدم خستگی مخاطب، یعنی او دارد ماجرا را دنبال می کند.

این یک نکته ی مثبت به فیلمنامه ی شما اضافه می کند.

منبع: @filmnameh

مطالب مرتبط

Stumble Upon Delicious

Cloob Digg

نظر شما

به روایت مذهبی ها

آخرین اخبار


	بله

	خیر