حکایتی خواندنی درباره عبدالله‌بن‌المقفع

ابن‌المقفع در میان فضلا و اهل ادب دوستان بسیار داشت.

از آن جمله یکی عبدالحمید بن یحیی منشی معروف ایرانی که کاتب چند نفر از خلفای آخری بنی‌ امیه بوده و بالاخره هم پس از قتل مروان حمار آخرین خلیفه‌ی اموی در سال ۱۳۲ به دست کسان بنی‌عباس کشته شده‏ و این همان کسی است که فضلا افتتاح فن انشاء را از او دانند و گویند: «فتحت بعبدالحمید و ختمت بابن‌العمید» (البته مخفی نیست که ابن‌العمید همان ابوالفضل محمد بن‌العمید وزیر رکن‌الدوله دیلمی است که در ۳۶۰ وفات یافته و صاحب بن عباد پرورده‌ی او بوده).

بعد از آنکه مروان به قتل رسید، عبدالحمید از ترس بنی‌عباس فرار اختیار کرد و در یکی از بلاد جزیره (شمال بین النهرین) پنهان شد. بدخواهان از اقامت او خبر یافتند و عباسیان را از آن خبر کردند.‏ مأمورین به تجسس و گرفتن عبدالحمید آمدند و او را با ابن‌المقفع در یک خانه یافتند لیکن عبدالحمید را نشناختند و گفتند از شما کدامیک عبدالحمید است؟ هر یک از آن دو یار وفادار از آن جهت که مبادا جان دیگری در معرض خطر افتد بی‌تأمل گفت: «من عبدالحمیدم!»‏

عبدالحمید از بیم آنکه مبادا مأمورین به طرف ابن‌المقفع شتاب کنند گفت اندکی دست نگه دارید جمعی اینجا بمانید و جمعی بروید و نشانی‌ها که در هر یک از ما هست بگویید و شناخته به دستگیری عبدالحمید بیایید. مأمورین رفتند و پس از قلیل مدتی برگشته عبدالحمید را به کشتن بردند و‏ به سخت‌ترین عذاب‌ها کشتند. (ابن خلکان در ترجمه عبدالحمید مذکور ج ۱ ص ۳۳۴)

حکایت فوق نماینده‌ی اخلاص بی‌آلایش و جان نثاری و دوستی و وفاداری دو تن از اهل فضل است که قدر وجود یکدیگر را به حق می‌دانسته و پایه و مایه‌ی فضل و دانش یکدیگر را می‌شناخته‌اند به همین جهت هم، چنانکه شرط دوستی است، در مقام خطر از فدا کردن نفس خویش در راه مصاحب اخلاصمند خود مضایقه نداشته و حقیقتاً به لذت مصاحبت پی برده بودند. و ابن‌المقفع خود در رساله‌ی «الادب الصغیر» می‌گوید: ‏«در دنیا هیچ خوشی نیست که با صحبت دوستان برابری کند و هیچ غم نیست که با هجران ایشان مقابلی نماید.»

کتاب شرح حال عبدالله‌بن‌المقفع، عباس اقبال آشتیانی

مطالب مرتبط

Stumble Upon Delicious

Cloob Digg

نظر شما

به روایت مذهبی ها

آخرین اخبار


	بله

	خیر