مشخصات و ویژگی‌های سلاح Hs-293

سلاح Hs-293 یکی از اولین تسلیحات هواپرتاب هدایت شونده بود. مهمات هدایت شونده می‌توانند تاثیر بمباران هوایی را به شدت بالا ببرد.

عصراسلام: مهندسان رایش سوم باید سریعا دست به کار ‌می‌شدند تا نیاز لوفت‌وافه را پاسخ بدهند. دکتر هربرت واگنر سرپرست تیم طراحی و توسعه این سلاح بود. در نسخه‌های ابتدایی فاقد پیشرانه بود و به زودی مشخص شد که این گونه سرعت آن برای فاز نهایی بسیار کم خواهد بود. به همین دلیل موتور راکتی HWK 109-507 بر روی آن نصب شد.

این موتور شامل یک مخزن اصلی هیدروژن پراکسید، یک مخزن ‏محلول آبی کلسیم یا پتاسیم پرمنگنات، ۲ مخزن هوای فشرده،محفظه احتراق و دریچه‌های تنظیم فشار بود. چون یکبار مصرف بود؛ سعی شده بود که با استفاده از مواد ارزان قیمت در ساخت موتور، هزینه تولید کاهش پیدا کند.

موتور ۱۲ ثانیه کار می کرد و بین ۱۳۲۰ پوند الی ۸۰۰ پوند رانش ایجاد کند. برد Hs-293 در صورت پرتاب توسط جنگنده‌ی که در ارتفاع ۱۰۰۰ متری و با سرعتی بین ۴۳۵ الی ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت پرواز می‌کرد؛ به ۱۱ کیلومتر می‌رسید. سرجنگی این سلاح همان بمب ۵۰۰ کیلوگرمی مرسوم نازی‌ها یعنی SC-500 بود. این بمب حاوی ۲۹۵ کیلو ماده منفجره Trialen 105 است.

‏این ماده شامل ۷۰٪ تی‌ان‌تی، ۱۵٪ پودر آلمینیوم و ۱۵٪ آر دی ایکس است. داشتن پیشرانه و افزایش سرعت در فاز نهایی، باعث می‌شد تا به خوبی علیه اهدافی چون ناو‌های سبک موثر باشد زیرا سرعت برخورد بالا، امکان نفوذ در بدنه کشتی را فراهم می‌کند.

‏برای هدایت Hs-293 از روش هدایت رادیوی استفاده می‌شد. این روش قدیمی ترین نوع هدایت است. در این روش اپراتور، Hs-293 را به وسیله جویستیک، مانند یک پرنده هدایت شونده به سمت هدف هدایت ‌می‌کند. برای راحت‌تر شدن کار هدایت، یک شعله قرمز در انتها Hs-293 نصب است تا اپراتور Hs-293 گم نکند.

‏سیستم هدایت Hs-293 متشکل بود از یک ژیرسکوپ برای حفظ جهت و تعادل، رسیور OPTA برای رمزگشایی کدهای دستوری، گیرنده رادیویی استراسبورگ FuG-230b/E230 برای دریافت دستورات هدایتی از جنگنده و راه‌انداز سلونید hornasser برای تبدیل پیام‌های الکتریکی به دستورات حرکتی. ‏توان مجموعه توسط باطری تامین می‌شد همان طور که قبلا عرض شد دستورات توسط اپراتور و به وسیله سیستم FuG-203 kehl iii به Hs-293 می‌رسید.

۱۸ فرکانس مختلف در باند ۴۸-۵۰ مگاهرتز برای ارسال فرامین هدایتی در دسترس بود. وینگ ۱۰۰ در اب های مدیترانه و وینگ ۴۰ در فرانسه برای اولین بار از ‏مهمات Hs-293 در نقش ضد کشتی استفاده کردند. یکی از اولین حملات توسط وینگ ۴۰ در ۲۵ آگوست ۱۹۴۳ صورت گرفت.

طی این حمله ناو HMS Languard و HMS Baideford در خلیج بیسکی آسیب دیدند.

دو روز بعد طی یک حمله توسط بمب افکن‌های Do-217 کوروت HMS Egret غرق و ۱۹۴ ملوان آن کشته شدند.

‏این احتمالا اولین باری است که یک کشتی توسط تسلیحات هدایت شونده هواپرتاب غرق می‌شود.

از دیگر تلفات ادعایی می‌توان به:

۱-آسیب دیدن ناو محافظ HMS Jervis بریتانیا

۲- غرق کشتی باری Elihu Hale از کلاس لیبرتی

۳- غرق شناور آبی خاکی LCT-35 آمریکا

۴-غرق ناو HMS Intrepid بریتانیا ‏

۵-غرق ناوشکن HMS Inglefield بریتانیا

۶- غرق ناوشکن HMS Boadicea بریتانیا

۷-غرق ناوشکن RHS Vasilissa یونان

و....

بعد از D-Day (عملیات نرماندی) هم بمب‌افکن‌های Do-217 برای حمله به پل ها و کند کردن سرعت حرکت متفقین از Hs-293 استفاده کردند.

متفقین پس از این که در ایتالیا ‏سخت افزارهای Hs-293 را کاملا سالم به غنیمت گرفتند؛ با مطالعه روی آن یک سیستم جنگ الکترونیک علیه Hs-293 تولید کردند. با نصب این وسیله روی ناوها، آلمان‌ها نسخه بی Hs-293 را توسعه دادند. در این نسخه فرامین از طریق سیم به Hs-293 می‌رسید و اخلال تقریبا غیرممکن بود.

‏داخل Hs-293B یک قرقره (مانند سیم جمع شونده جاروبرقی) با ۱۲ کیلومتر کابل برای هدایت تا حداکثر برد وجود داشت. در این سیستم از فرستنده دورتموند FuG-207 به جای FuG-203 Kehl iii و گیرنده FuGz-237 به جای FuG-230b استفاده می‌شد. منابع در مورد مقدار تولید و استفاده اختلاف دارند.

‏نسخه بعدی Hs-293C برای مورد اصابت قرار دادن قسمت زیر خط آب کشتی بود. این نسخه در نهایت منجر به تولید Hs-294 شد. این مهمات همانند نسخه های قبلی به سمت هدف هدایت می‌شود ولی در نزدیکی هدف وارد آب شده و بال هایش را از دست می‌دهد.

در فاز نهایی مانند یک اژدر با کمک انرژی جنبشی باقی مانده به هدف اصابت می‌کند. گزارش خاصی از استفاده این سلاح در جنگ وجود ندارد. نکته نسبتا جالب شباهت موشک Ikara استرالیا به این سلاح است.

نسخه بعدی Hs-293D نام داشت. این نسخه یک نقطه عطف بود! در دماغه این نسخه یک دوربین نصب شده یود و در انتهای آن یک آنتن شاخه‌ی وجود داشت. ‏این نسخه برای حمله از پشت ابرها طراحی شده بود. تصاویری که توسط دوربین ضبط می‌شد از طریق آنتن برای جنگنده ارسال می‌شد و اپراتور مانند هواپیمای انتحاری آن را به سمت هدف هدایت می‌کرد (ادم یاد ماوریک نسخه‌ای می‌افتد).

طبق گزارش‌ها یک شناور بریتانیایی توسط Hs-293D مورد هدف قرار گرفت. از دیگر نسخه‌ای این سلاح به Hs-293E (بهبود یافته نسخه C که محدود تولیدشد)، Hs-293F (طرحی با بال دلتا که رها شد) و Hs-293G (با توان شیرجه بر روی هدف و هدایت آشیانه‌یاب که در مرحله آزمایش رها شد) اشاره کرد.

نسخه H این مهمات، یک تلاش برای ساخت یک سلاح هوا به هوا بود در این نسخه موتور راکتی HWK-109-542 یا Schmidding 109-513 نصب بود. این نسخه قرار بود علیه دسته‌های بمب‌افکن متفقین که زیرساخت های آلمان را در هم می‌کوفتد استفاده بشود. این نسخه از یک «فیوز مجاورتی صوتی» استفاده می‌کرد. ازHs-293H فقط ۸ نمونه اولیه ساخته شد و در جنگ استفاده نشد نسخه I از سر جنگی بزرگتری استفاده می‌کرد که هرگز تولید نشد.

درباره نرخ موفقیت Hs-293 گزارش‌های مختلفی وجود دارد ر برخی گزارش ها نرخ موفقیت ۲۸٪ برای وینگ ۴۰ و ۲۵٪ برای وینگ ۱۰۰ گزارش شده است. در برخی دیگر از گزارش ها نرخ موفقیت ۳۱٪ برای وینگ ۴۰ و ۵۵٪ برای وینگ ۱۰۰ آمده است. مهمات Hs-293 توسط جنگنده‌هایی مانند Fw-293 Condor , He-177Greif, He-111H و Do-217K حمل شد. در کل Hs-293 از قدم های مهم در زمینه تسلیحات هواپرتاب بود.

کافکا‌طور

مطالب مرتبط

Stumble Upon Delicious

Cloob Digg

نظر شما

به روایت مذهبی ها

آخرین اخبار


	بله

	خیر