به مناسبت درگذشت هاله لاجوردی

تکلیف نسل ما از همان اول، بیش و کم با دانشگاه مشخص بود.

عصراسلام: وقتی ما به دانشگاه رسیدیم تقریباً می‌دانستیم اینجا هیچ‌وقت جای ما نخواهد بود و به ما اجازه نخواهند داد اینجا کار کنیم و در نهایت درس بدهیم. ما زندگی کاری‌مان را همان ابتدا و با تمام مشکلاتش، در بیرون از دانشگاه تعریف کردیم: در کافه‌ها، خانه‌ها، مجلات مستقل، آموزشگاه‌ها، سایت‌هایی که خودمان یا دوستانمان راه انداخته بودیم و ... . ما بیرون از دانشگاه خواندیم و نوشتیم.

در نشرهای عمومی کتاب چاپ کردیم. در آموزشگاه‌های خصوصی درس دادیم و ... . هنوز هم برای ما نوشتن و درس‌دادن یعنی نوشتن «بیرون دانشگاه» و «تدریس در مؤسسات خصوصی». ما اگر کاری هم در دانشگاه کردیم به پشتوانه‌ی کارهای بیرون‌مان بود.

برای نسل هاله اما، مسئله این‌گونه نبود. آنها برای کار جایی جز دانشگاه نداشتند و فضایی جز آنرا نمی‌پسندیدند. دانشگاه برای هاله و هم‌نسلانش، صرفاً یک منبع متوسط درآمد نبود، فضایی بود برای نوشتن، هوایی برای نفس‌کشیدن. آنها اگر هم کاری بیرون از دانشگاه انجام می‌دادند به پشتوانه‌ی همان دانشگاه بود. برای چنین کسی اخراج از دانشگاه یعنی قطع هوایی که در آن نفس می‌کشید.

امین می‌گوید هاله بعد از این که سال ۸۸ از هیأت علمی دانشگاه اخراج شد سردرگم شده بود، نمی‌دانست چه باید بکند و کجا باید برود. چنان سرگشته شده بود که کم‌کم به انزوا کشیده شد.

انزوای مطلق. مثل این که دست‌های یک نوازنده را قطع کنی و انتظار داشته باشی به نواختن ادامه دهد. نمی‌دانم در این ده سال سیاه بر ذهن و روان هاله (استاد بزرگی که مکان درس‌دادنش را از دست داده بود) چه گذشت اما می‌دانم که همین مدت را هم خوب دوام آورد، بدون هوا و بدون نفس، بدون نوشتن.

هاله لاجوردی درگذشته و من در هوای گرگ و میش صبح، میان خواب و بیداری، در یکی از راهروهای دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران قدم می‌زنم. هوا تاریک است و فضا نمناک. نور کمی از یکی از پنجره‌ها به درون می‌تابد. صدای قدم‌هایم در راهرو می‌پیچد. آمده‌ام تا سؤالی از هاله بپرسم و به دنبال اتاقش می‌گردم اما روی تابلوی تمام اتاق‌ها بزرگ نوشته شده: «هاله لاجوردی».

صدای یک آرپژ غمناک گیتار از یکی از اتاق‌ها می‌آید و دختری با آن می‌خواند:

«هزاران سایه جنبد باغ را

چون باد برخیزد

گهی چونان

گهی چونین

که می‌داند چه می‌دیده‌ست آن غمگین؟» .

علی شاهی

مطالب مرتبط

Stumble Upon Delicious

Cloob Digg

نظر شما

به روایت مذهبی ها

آخرین اخبار


	بزودی نابود می شود

	هرگز از بین نمی رود