گناهان گوش کدامند؟

گناهان گوش کدامند و کفاره و برطرف کردن گناهان گوش چگونه است؟

عصراسلام: به طور کلی گناه به معنای نافرمانی از دستورات پروردگار و انجام دادن عملی ست که خداوند به آن راضی نیست. اینکه یک عمل گناه باشد یا خیر، بسته به عوامل متعددی ست. شنیدنِ بدگوئی نسبت به دیگران که از مهمترین و بزرگترین گناهان گوش است، در شرایطی نه تنها حلال، بلکه واجب می شود. همینطور است بقیه اعمال انسان.

ضمن اینکه خیلی اوقات تحت شرایطی، ممکن است زمینه یک گناه خاص ایجاد شود که تا قبل از آن انجام نمی شده و کسی به فکر قرار دادنش در لیست گناهان نبوده باشد. بنابراین بهترین کار این است که انسان چارچوب ها و حدود شرعی را به طور کلی بشناسد و بعد بر مبنای همین چارچوب ها عمل کند.

معیار و چارچوب، گوش دادن به هر چیزی ست که خداوند از آن ناراضی ست. کار گوش شنیدن است. البته گوش مانند چشم نیست که بتوانید آن را ببنیدید و نشنوید. بنابراین شنیدن، با گوش دادن کاملا متفاوت شده و شنیدن ناخواسته و اجباری، گناهی را بر انسان بار نمی کند.

امام صادق (علیه السلام) فرموده اند:

«بر گوش واجب شده است كه از گوش دادن به آنچه خداوند حرام كرده دورى كند، از آنچه خداوند عزّ وجلّ نهى كرده و شنیدنش بر آن حلال نیست، اعراض كند؛ و به آنچه خداوند عزوجل را ناخشنود و خشمگین مى ‌كند، گوش ندهد.» (۱)

مثل گوش دادن به غیبت، تهمت، گوش دادن به تمسخر و جوک های مبتذل، گوش دادن به موسیقی های حرام، گوش دادن به صدای نامحرم به قصد لذت، استراق سمع و امثال اینها. اما برای پاک شدن از گناه، به طور کلی بعد از توبه و استغفار، هر نوع عبادت و ذکر خدا، با همان اندامی که گناه کرده، مثل تطهیر است. در مورد کفاره، اگر منظور عمل کردن به ضد، برای از بین بردن آثار گناه است، سفارش شده که هر معصیتی با ضدش جبران شود.

باید توبه کار، طاعاتی که ضدّ آن معاصی ست، انجام دهد تا اثر معصیت را بزداید، زیرا هر مرضی به ضدّ آن محو می شود. یعنی اگر در مجامع لهو و لعب، غنا شنیده باشد، کفّارۀ آن را به شنیدن قرآن و مواعظ و احادیث و نشستن در مساجد و امثال آن کند؛ تا اثر گناه محو شود.(۲)

اما کفاره یک معنای خاص در فقه و احکام شرعی دارد که فقط در مورد اعمال خاصی مصداق پیدا می کند و برای هر گناهی نیست.

پی نوشت:

۱. ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ترجمه، شیخی، حمیدرضا، قم، انتشارات دارالحدیث، ۱۳۷۷، ج ۵، ص ۴۰۴

۲. نراقی، احمد بن محمد مهدی، معراج السعادة، نشر هجرت، قم، ۱۳۷۸، ص ۶۹۰.

منبع: پاسخگو

مطالب مرتبط