توجه انسان نباید معطوف به امور مادى و زودگذر دنیا باشد؛ یعنى تعلقاتش متمرکز در شهوات و لذات زودگذر دنیا نباشد.
عصراسلام: بلکه انسان باید دوراندیش و آخرت گرا و داراى همتی بلند بوده، متوجه این مطلب باشد که زندگى دنیا چند روزى بیش نیست و زندگى ابدى و حقیقى در عالم دیگر است آنچه درباره ناچیز بودن دنیا ذکر شد، مبتنى بر یک بینش عمیق علمى، فلسفى و اعتقادى است و چنین اقتضایى دارد که انسان نسبت به دنیا و زخارف آن سر سوزنى دل بستگى پیدا نکند.
خدای عزوجل به حكمت چنین کرده که آدمیان به تدریج ميرند، و بعضی درنظر بعضی
تا موجب بیداری باقیان گردد، اما آدمی به حیوانات عجم ماند، قصاب گوسپندی راخسبانیده و ميكشد، آن گوسپند دیگر از سرفراغت علف میخورد.
هرکس باید که خود را او بیند برای آنكه عن قريب او خواهد بود. و تامل کند ان دم که او میرفت، کار و بار این جهان بر او چه خنک بود و از گرمیها که در آن کرده چه شرمنده و سرافکنده، پشیمان و نادم مگر یا حی قیوم را میدید که آن او را در آن دم دستگیری میکرد، ناچار تمنا داشت که ای کاش آن گرمیها همه در این کار بودی.
چون توانستم ندانستم چه سود
چون بدانستم توانستم نبود
شما که هنوز میتوانید فرصت بر خود فوت نکنید، پیش از آنکه شما زا نیز همین باید گفت.
مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی