با آنکه دوست داشته باشی محشور میشوی

ولی خدا مرحوم کشمیری قدس سره نقل میکردند که پیامبر (ص) فرمود:« هرگاه خدا بنده ای را دوست بدارد، هیچ گناهی به او زیان نمیرساند.»

مُحبّ، عصمت ندارد، اما به خداوند نوعی قبل از لغزش جلوی خطای او را میگیرد یا بعدش با وادار کردن به توبه و کفّاره و پشیمانی، نمیگذارد که گناه او ثبت شود.

هرچه حجاب ها کنار رود و اسباب تقرّب بیشتر شود، دوستی ها بیشتر گردد. لذا خداوند اسباب و زمینه برای دوستی ها را بسیار قرار داده است. مثلاً نماز شب، غسل جمعه، صله رحم، نیکی به خلق و ... که این ها در مرتبه واجبات نیستند اما آثارشان برای تقرّب و محبّت، بی شمار است. *یکی از موانع دوستی ها واسطه هایی هستند که یا از اصل خرابند و یا در لباس دین و مذهب حایل بین محبوب و مُحب میشوند. این ها پله های نردبان محبّت و درجات آن را شکسته و برای دیگران هم میشکنند. اینان مفتون به دنیا هستند، گرچه ظاهرشان گول زننده است و به الفاظ و اشعار و کلمات قصار، دوستی را میخوانند و متظاهر به حقیقت گویی هستند ولی باطنی مخروب دارند.

ترس در وجود محب باید وجود داشته باشد. ترسِ این که از دوستیِ محبوبانِ واقعی ( مانند محبت به امام زمان (ع) ) نکند به خاطر حجاب و کدورات، تنزّل کند یا درجا بزند؟ چه آن که بعضی نیّات و کردارها سبب سقوط بعضی منازل معنوی میشوند، مانند انیّت و این ضرر کمی نیست. پس از رشته هایی که به وصل و دوستی مربوط است باید مراقبت و محافظت نمود تا گسسته نشود. چون وقتی از پایین کوه به بالا میآمد بسیار مشقّت و زحمت کشید.

در اخبار آمده که انسان وقتی چیزی را دوست دارد با آن محشور خواهد بود. این حشر، یعنی آن کس یا آن چیز در دلش نقش بسته و با مِهر آن گره خورده است. لذا در دنیا و آخرت با نفسِ او بوده و محبوبی که با او محشور میشود مذموم است که مطرود و ملعون باشد.

مقامات معنوی؛ مقام محبین

استاد عارف سید علی اکبر صداقت

مطالب مرتبط

Stumble Upon Delicious

Cloob Digg

نظر شما

به روایت مذهبی ها

آخرین اخبار


	بله

	خیر