سرای آخرت مصيبت نيست. مرگ مصيبت نيست بلكه يك نعمت است كه خداوند به بنده مؤمن به پاداش زندگی با ايمان و پاك كه داشته است تحفه میدهد.
عصراسلام: در قرآن کریم مرگ در شمار نعمت هاى الهى ذکر شده است و اگر دقت کنیم متوجه خواهیم شد که واقعاً همین گونه است؛ چرا که:
اولا، مرگ مقدمه اى است براى آسودگى از رنجهاى این جهان، و انتقال به سراى دیگر که عالمى است بسیار گسترده تر.
ثانیاً، مرگ نسل هاى موجود سبب مى شود جا براى نسلهاى آینده گشوده شود، و نوع انسان طى نسل ها تداوم و تکامل یابد، و در غیر این صورت چنان عرصه بر انسانها تنگ مى شد، که زندگى کردن در روى زمین غیر ممکن بود.
روایتی از امام صادق (ع)
اِنَّ قَوما فيما مَضى قالوا لِنَبىٍّ لَهُم: اُدْعُ لَنا رَبَّكَ يَرْفَع عَنَّا الْمَوتَفَدَعا لَهُم فَرَفَعَ اللّه ُ عَنْهُمُ المَوتَ فَكَثُروا حَتّى ضاقَت عَلَيهِمُ المْنازِلُ وَ كَثُرَ النَّسلُوَ يُصْبِحُ الرَّجُلُ يُطْعِمُ اَباهُ وَ جَدَّهُ وَ اُمَّهُ وَ جَدَّ جَدِّهِ وَ يُوَضّيهِم وَ يَتَعاهَدُهُم فَشَغَلوا عَنْ طَلَبِ الْمَعاشِ. فَقالوا: سَل لَنا رَبَّكَ اَن يَرُدَّنا اِلى حالِنَا الَّتى كُنّا عَلَيها فَسَاَلَ نَبيُّهُم رَبَّهُفَرَدَّهُم اِلى حالِهِم.
امام صادق عليه السلام می فرمایند: يكى از اقوام گذشته به پيامبرشان گفتند: دعا كن پروردگارت مرگ را از ما بردارد. او دعا كرد و خداوند، مرگ را از آنها برداشت، جمعيت آنان زياد شد، چندان كه منزل هايشان ديگر گنجايش آنها را نداشت و جمعيت چنان زياد شد كه هر مردى ناچاربود خرج پدر و جدّ و مادر و جدّ جدّش را بدهد و به نظافت و امور ديگر آنها رسيدگى كند و بدين ترتيب از طلب معاش باز ماندند. بار ديگر آمدند و درخواست كردند كه: دعا كن پروردگارت ما را به همان حال كه بوديم باز گرداند. پيامبرشان به درگاه پروردگارشان دعا كرد و آنها را به حال اوّلشان باز گرداند.
كافى، ج ۳، ص ۲۶۰، ح ۳۶