آیت الله بهجت و علامه طهرانی که در موردشان ادعاهایی مبنی بر ارتباط با امام زمان وجود داشته، همهی انواع موسیقی را حرام میدانستند.
عصراسلام: نکتهی مهمی که در مورد موسیقی وجود دارد آن است در عصر معصومین انواع موسیقی سنتی و غیر سنتی و مطرب و غیرمطرب رواج داشته است و اهل بیت علیهم السلام از همه برای رساندن سالکین به مقام کمال دلسوزتر بودند ولی در تمام دوران حضور ۲۷۰ ساله معصومین هیچگاه هیچ کس را تشویق به استفاده از موسیقی ننمودند و نه به نی و نه به تار یا سنتور یا هر نوع موسیقی لطیفی برای ایجاد توجه و زنده کردن عشق خدا در دل و انصراف از عالم طبع تشویق ننمودند.
اگر باور داریم که اهل بیت ارواحنا فداهم از همه عالمتر و از همه دلسوزترند باید بفهمیم این راه مفاسدی دارد که نباید از آن طریق سلوک نمود که اگر خیری در آن بود آن بزرگواران ما را به آن دلالت میکردند. و آنها تشویق که نکرده اند بلکه به همه طرق نهی فرمودهاند.
حرمت موسیقی از مسلّمات فقه شیعه تا سه دهه قبل از این بود و همه فقهاء بر این نظر متفقند که اصل اوّلی و مُسلّم و غیر قابل انکار در موسیقی بر اساس آیات و روایات و آثار مُخرّب آن، حرمت است؛ اینگونه نیست که موسیقی حلال باشد مگر بعضی از انواع آن که حرام است، بلکه قضیه عکس است یعنی حتی قائلین به جواز میگویند: موسیقی در اصل حرام است مگر بعضی از آن که آن مقدار مجاز را هم با زحمت و مشقت با هزار اما و اگر ثابت می کنند.
تاثیر موسیقی بر نفس بسیار بسیار خطرناک است تا حدی که در روایتی داریم که امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که چهل روز صدای موسیقی در خانهاش باشد شیطان تمام اعضایش را بدان مسح مینماید تا جاییکه غیرت به کلی از آن شخص میرود (فروع کافی ج ۶ ص ۴۳۲)
امام خمینی قدس الله نفسه در کتاب اربعین خود میفرمایند: استاد ما (آیت الله شاه آبادی) میفرمودند: بدترین چیز برای انسانی که میخواهد در راه سلوک حق برود گوش دادن به غنا؛ یعنی، آوازها و موسیقیهای حرام میباشد. (کتاب چهل حدیث)
عبدالله رامه