«توحید» چیزی نیست که مثل خوراکی باشد؛ که آدم بردارد و بخورد؛ «توحید» فعل خود آدم است
؛ آدم مؤمن باید سعی کند در افعال روزانه اش غیر حق را مؤثر نداند؛ راه ندهد در مفکره اش؛ در مخیله اش؛ و بداند غیر از صاحب قدس ربوی در زندگی بشر چیزی مؤثر نیست؛ هر قدر ببیند و تصور کند که چیزهای دیگر مؤثر است, باید تأویل ببرد؛ باید توجیه کند و کم کم صاحب این فکر و روش شود؛ مسبب را فقط صاحب قدس ربوبی بداند.
اگر فرد بتواند این مطلب را و آنچه که به «علم الیقین»دست پیدا کرده,در زندگی روزمره اش اندک اندک درونی بکند و به نحوی در خودش قرار بدهد که همواره متذکر و روی این قضیه متمرکز و در حال مراقبه این معنا باشد, توحید برای او به مرحله«عین الیقین» و بالاتر خواهد رسید.
مرحوم نجابت