منبرها و مداحان سیاسی محرم/ سکولاریسم مذهبی

بزرگواری تعریف می‌کرد که در دهه محرم سال 95 با تمام مشغله فشرده علمی، برای جا نماندن از قافله پر خیر عزاداری سالار شهیدان به مسجدی می‌رفتم که در آن جمعیت زیادی به عشق امام غریب حاضر می‌شد، چهره‌هایی که در سایر ایام سال نمی‌شد نشانی از آنان در مسجد یافت نمود، منبری محترم هم ظاهرا با دیدن جمعیت فیلش یاد هندوستان درد و دل‌های سیاسی‌اش افتاد و کل دهه محرم را به میتینگ انتخاباتی و سیاسی تنزل داد و از برادر رئیس‌جمهور و برجام و فرجام و فساد دولت و فلانی و بهمانی و بهرمانی هر چه مربوط به سایت‌های بزن و بکوب سیاسی بود گفت الا عاشورا و دین و امام حسین غریب.

برخی معتقدند به قول امام راحل، چون محرم و صفر اسلام را حفظ نموده است و البته که ما هم معادل اسلام و و از اسلام مهم‌تر، نماد نظام و انقلاب هستیم لذا منبر دهه محرم منبر خود ماست.

به قول استاد فرزانه‌ای، برخی از طلاب بس قال الباقر و قال‌الصادق گفته‌اند، متوهم هستند که باقر و صادق خودشانند و از آن بدتر چون قال الله الحکیم می‌گویند گاهی فکر می‌کنند که العیاذ بالله خود "الله حکیم" هستند و به خود اجازه می‌دهند بر بندگان خدا تشریع استقلالی نازل کنند!

حکایت برخی از مداحان ما نیز این چنین است که بس ذکر متبرک اهل بیت علیهم‌السلام خصوصا سالار شهیدان عالم، امام حسین را گفته‌اند، تصور نموده‌اند که لابد سخنگوی رسمی اهل‌بیت و امام حسین هستند.

نه برادر منبری و مداح!

«"صدای خوش و زبان رسا و مخاطب فراوان"، اسلام‌شناس، سیاستمدار و از آن پیچیده‌تر، "صاحب نظر در فقه سیاسی و مبانی سیاسی اسلام" نمی‌سازد».

مرجع تقلید و فقیه و مجتهد و دانشمند اسلامی هم بعد از ده‌ها سال استخوان خرد کردن در منابع اسلامی آن‌هم بصورت روشمند، می‌داند که احتمال خطا در استنباطش بوده است و به راحتی نظر جزم نمی‌دهد. خدا رحمت کند آقای تبریزی را که با آن مقام شامخ و شاخص فقهی آخر هر فتوایی می‌گفت "والله عالم"، بماند که برخی از منبری و مداح ما برای تمام مسئولین قبل از قوه قضائیه حکم را صادر نموده و بر منبر بدون ترس از شب اول قبر اعلام می‌کنند، از طرفی برای تمام مسائل سیاست داخلی و خارجی نظر قطعی داشته و حتی در مورد روابط بین الملل و مسائل منطقه‌ای نیز صاحب‌نظر هستند. برخی از مداحان که بارها مراجع و علما را پشت تریبون هیئت و مسجد نواخته‌اند و در محترمانه‌ترین حالت به آنها تأکید کرده‌اند که اسلام را یاد بگیرند و گرنه با آرزوی مرگ و اهانت لابلای ذکر مصیبت اهل بیت آنها را به سپاه سعد ابی وقاص و عمرسعد و طلحه و زبیر ملحق ساخته‌اند.

وقتی گفتند سیاست ما عین دیانت ماست و منبری و مداحی نباید سکولار باشند به این معنا نبود که شأن منبر و مسجد و مداحی اهل بیت علیهم‌السلام که عظمتی به بزرگی "حفظ تشیع" دارد، به دعواهای جناحی و گروهی و باندی تقلیل یابد و مثلا روزی بر فراز جایگاه منبر و مداحی بگویند این آدم که کاندیدا گردیده است "بت" است و بپرستیدش! و بعد از خرابکاری وی بگویند که او و اطرافیانش انحرافی عظیم در اسلام هستند یا یک روز عده‌ای از مسئولین را در لشکر امام حسین و روز دیگر در لشکر یزید قرار دهند. معنای سیاست ما عین دیانت ماست یعنی «سیاست در خدمت اسلام است» اما وقتی در طرح عریان مباحث سیاسی، رعایت تهمت، غیبت، حرمت آبروی مومن، انصاف، احتیاط در قضاوت، نمامی، اختلاف‌افکنی، عیب‌جویی یک‌جانبه لَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ، إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا، و هزاران دستور صریح دیگر اسلامی را رعایت نکردیم یعنی:

«اسلام و منبر امام حسین در خدمت سیاست ماست»

آن وقت باز هم منبر و مداحی "سکولار " می‌شود یعنی منبری و مداح کاری به باید و نبایدهای اسلامی در عرصه سیاست ندارد و با تکیه بر عقل و سلیقه خودش و همفکران خودش روی به عرصه سیاسی می‌آ‌ورد البته به شیوه خطرناک‌تری یعنی به شیوه "سکولاریسم مذهبی".

به عبارت دیگر جلد کار مذهبی است اما با کنار گذاشتن مذهب.

حتی اگر در مجالس عزا با علم و عدل سخن برانیم هر نکته و تحلیلی جایی دارد. خاک پای واعظ و مادح اهل بیت(دو بال عاطفه و منطق تاریخ تشیع) سرمه چشمان‌مان است به شرطی که واعظ اسلام ناب و مادح اهل بیت باشند و سیاست‌شان هم در خدمت اسلام باشد.

یادمان نرود که «چتر مجلس امام حسین علیه‌السلام فراگیر است و باید فراگیر بماند».

هیچ وقت مردم همچون ایام دهه محرم پای "مجلس دین" نمی‌نشینند. همین یک فرصت را برای نشر دین ناب، و معارف اهل بیت علیهم‌السلام مغتنم بشماریم که آمارها و مشاهدات در هجمه هوشمندانه دشمن به عقاید مردم خصوصا نسل جدید فاجعه‌بار است.

با احساسات و کوته‌بینی در آخرین سنگر فراگیر اسلامی نارنجک زبانمان را رها نسازیم.

مطالب مرتبط