جمعه دهم جمادیالآخر ۱۳۰۲ ه.ق / ۷ فروردین ۱۲۶۴ ه.ش
ناصرالدینشاه: «تلفن یک قسم تلگرافی است که با دهن حرف میزنند و با گوش میشنوند. این سفر که معینالملک آمد، یک دستگاه آن را همراه پیشکش آورده است. از اتاق شمسالعماره تا اینجا که باغ سپهسالار است، کشیدهایم. یک صفحهی تختهی سوراخسوراخی دارد که انسان به همان سوراخها حرف میزند و دو اسباب است که به گوش گذاشته میشوند. از اینجا با میرزامحمد ملیجک و آقامحمد نایب سرایدار صحبت شد. مثل این است که در حضور حرف میزنند، بلکه هم میتوان گفت بهتر در (از؟) صحبت حضوری میتوان حرف را شنید و فهمید. ملیجک کوچک را خواستیم، با او هم حرف زدیم. به عینه گویا ملیجک پیش ما است. آقاعبدالله و ... حرف زدند. خیلی چیز غریبی است و ما تا به حال این اسباب را ندیده بودیم.»
منبع: یادداشتهای روزانهی ناصرالدینشاه (۱۳۰۰-۱۳۰۳ ق)، به کوشش پرویز بدیعی، انتشارات سازمان اسناد ملی ایران، چاپ اول ۱۳۷۸